Namibië stond al een tijdje op mijn wensenlijst, en onlangs was het dan zover. Samen met mijn man en zoon maakten we een rondreis met een huurauto — een avontuur dat ons door uitgestrekte woestijnen, stille vlaktes en levendige wildparken voerde. Wat me het meest bijblijft? De ruimte. De stilte. En het gevoel echt weg te zijn van alles.
Na aankomst in Windhoek reden we richting de Namib-woestijn, waar we verbleven in een prachtig gelegen lodge. Vroeg in de ochtend vertrokken we met een gids richting de Sossusvlei. Het landschap was adembenemend: oranjerode duinen, eindeloze vlaktes en de stilte die alleen wordt doorbroken door de wind. We beklommen een van de duinen, zittend in het zand terwijl de zon opkwam. Een onvergetelijk moment. Wie iets bijzonders zoekt, moet echt eens denken aan een ballonvaart bij zonsopkomst. Je zweeft in alle rust over het landschap en ziet de schaduwen van de duinen langzaam verschuiven — magisch.
Vanuit de woestijn reden we verder naar het westen, richting Swakopmund. De overgang van dorre vlaktes naar de frisse zeelucht was opvallend. Swakopmund bleek een totaal andere wereld. De palmbomen, kleurrijke huizen en gezellige straten gaven de stad een charmante, bijna koloniale sfeer. Het voelde als een vakantie binnen onze vakantie. We slenterden door kleine winkeltjes, dronken koffie op terrasjes en maakten een boottocht vanuit Walvisbaai. De zeeleeuwen speelden rondom onze kajak en sprongen soms zelfs op de rand — we hebben zó gelachen! Voor de kust zijn ook vaak dolfijnen te zien, en met een beetje geluk zelfs een walvis. De sfeer aan de kust is ontspannen, en de stad biedt een fijne afwisseling na de stilte van de woestijn.
Een van onze favoriete plekken in Swakopmund was The Tug, een restaurant direct aan zee. De vis is hier verser dan vers en het uitzicht over de oceaan maakt het helemaal af. Ook hier geldt: reserveren is verstandig. Voor een kop koffie of lunch zijn er talloze leuke cafés, vaak met een terras in de zon en uitzicht op zee of duin.
Na een paar dagen aan de kust trokken we het binnenland weer in, op weg naar Twijfelfontein. Deze plek ligt in Damaraland, een regio met grillige rotsformaties en diepe stilte. Hier liggen duizenden jaren oude rotstekeningen verspreid tussen rotsen en stenen, stille getuigen van de eerste bewoners van dit gebied. Het is bijzonder om door het landschap te lopen met een gids die uitleg geeft over de symboliek van de tekeningen. Sommige zijn verrassend gedetailleerd, andere juist mysterieus.
Vanuit Twijfelfontein maakten we ook een safari, op zoek naar woestijnolifanten. Deze dieren hebben zich aangepast aan het droge klimaat en zijn vaak te vinden in rivierbeddingen die enkel in het regenseizoen water voeren. Ze zijn moeilijk te vinden, maar wat een belevenis toen we er uiteindelijk twee zagen — zo krachtig en tegelijkertijd bijna onzichtbaar tegen het stoffige landschap. Die spanning van zoeken en dan ineens oog in oog staan met zo’n groot dier, dat is onbeschrijfelijk.
Vervolgens reden we noordwaarts richting Etosha National Park. Het park is enorm — bijna zo groot als de helft van Nederland — en ideaal om zelf doorheen te rijden. De wegen zijn goed begaanbaar en elke waterplas is een wereld op zich, waar dieren samenkomen en onverwachte ontmoetingen ontstaan. We zagen olifanten die elkaar begroetten, zebra’s die rustig kwamen drinken, en een leeuwin die in de schaduw lag te slapen. Toch gingen we ook een keer op pad met een lokale gids, en dat bracht echt verdieping. Hij wist precies waar we moesten zijn en vertelde onderweg allerlei interessante dingen over sporen, gedrag en het landschap.
Overnachten in of net buiten het park is comfortabel en sfeervol. Sommige lodges liggen direct bij een verlichte waterplas, zodat je zelfs in de avond dieren kunt zien. Vooral in het droge seizoen is het hier een komen en gaan van wild.
Op de terugweg naar Windhoek sliepen we een nacht op een kleinschalige farm bij het Waterberg Plateau. Ook daar maakten we een rit over het terrein met een medewerker van de boerderij. Giraffen, antilopen, een weids uitzicht en dat rustgevende gevoel van nergens hoeven zijn — het was een mooie afsluiting van onze reis.
Wat het rijden betreft: ja, veel wegen zijn gravel en soms best uitdagend, maar het hoort bij Namibië. Je rijdt uren zonder iemand tegen te komen, stopt bij een klein plaatsje om te tanken of boodschappen te doen in een eenvoudige supermarkt, en dan weer verder. Het maakt je heel bewust van de uitgestrektheid van dit land. En het maakt de aankomst bij elke lodge ook weer bijzonder — als een kleine oase waar je welkom wordt geheten door vriendelijke medewerkers die graag een praatje maken.
En dan nog wat praktische tips die onze reis net even leuker maakten. In Windhoek hebben we heerlijk gegeten bij Joe’s Beerhouse — een sfeervolle plek met een bonte verzameling voorwerpen aan de muur, druk en gezellig. Zorg dat u van tevoren reserveert, en regel vervoer via het hotel, dat is wel zo handig. Onderweg naar Swakopmund móet u echt even stoppen in Solitaire. Niet alleen vanwege de fotogenieke oude auto’s bij het tankstation, maar ook vanwege de beroemde appeltaart. Warm, kruimelig en vol smaak — die reputatie is meer dan terecht.
Namibië heeft me geraakt. Door de mensen, de natuur, de ruimte en de verhalen. Het is een bestemming die nog lang nazindert — en waar ik met veel plezier op terugkijk. Een rondreis door Namibië is niet zomaar een vakantie, maar een ervaring die je dichter bij het land én jezelf brengt.